Zoeken in deze blog

Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

woensdag 20 augustus 2014

VOGEL-VRIJ

VOGEL- VRIJ (verhaal uit de bundel “De Dierenrepubliek”)

Wat is het perspectief van een “vrije vogel des velds” als hij het slachtveld overvliegt?
Walgt hij of zij van de stank der gebroken ledematen van mens en dier, broederlijk verenigd in de gezamenlijke dood, samengesmolten als vetklompen in modder, slijk en prikkeldraad?
Kan de vogel met zijn piepkleine oog de ratten zien, laat staan de luizen in de loopgraven die zich te pletter eten op het festijn van zowel afgestorven als nog steeds levende lichamen?
Of zijn deze vragen overbodig voor wie de nacht verbindt met de dageraad?
En de liefde bezingt voor dood en omgekeerd?

De mens aan de macht; hij haat de vogel in de lucht!
Hij benijdt de vrijheid van de overbruggende vogel en de vrije mens die zich niet schikt aan wetten, dwangbevelen en gezag wordt dan maar “vogelvrij” verklaard.
Er staat een prijs op zijn hoofd. Hij moet gevangen genomen worden. So he becomes a jail bird.
Verschrikkelijke analogie en getuige in taal van de afgunst en de haat tegenover de vrije vogel. “Robin des Bois” was a Robin, you know.
Waarom valt mij dit nu pas op, na meer dan 60 jaar van menselijke brainwashing? Het antwoord ligt besloten in de vraagstelling.

“Vogeltje, gij zijt gevangen en in een kotteke zult gij hangen”.
De onbeschrijfelijke wreedheid van een kinderwijsje. Ik zong het als kind omdat ik het deuntje leuk vond, dacht niet na (hoe kon ik toen?) bij de betekenis van de woorden maar zelfs veel later vond ik het overbodig om terug te keren naar de verscholen boodschappen van “les chansons de ma jeunesse innocente”,
naar die verpletterende vernauwing van een opgedrongen realiteit die er in feite geen is, behalve voor bekrompen machtszoekers en beoefenaars allerhande.
Ik besta, dus gij gaat hangen” of in zijn ver(p)lichte vorm “ik stop de vrijheid in een vogelkooi AKA de gevangenis”.

Ik herinner me een Turkse film waarbij een Koerdische man in de gevangenis terecht komt voor een onzinnige reden en hij laat dan zijn gezel, een zangvogel in kooi, ontsnappen door de tralies van zijn eigen cel. Haast janken deed ik toen omwille van de symboliek. Nu dijk ik mijn tranen niet langer in maar laat ze de vrije loop. Het wenen is het privilege van het ouder worden.

Met daarbij de prangende vraag hoe je de vrije traan kunt gevangen nemen of houden?
Water ontsnapt steeds opnieuw via de kleinste opening. Je hebt geen tsunami of dijkbreuk nodig om dit “mirakel” te verwezenlijken.
Het gebeurt steeds opnieuw, spontaan, oncontroleerbaar ook.
Ik moet steeds het nat uit mijn ogen wrijven en toch blijft het oude wijven regenen. Ik kan ze niet verbannen of uitzetten als ongewenste vreemdelingen.
Ik word wakker in mijn eigen snot en kwijl en het sop van de eigen ogen.
Hoe expulseer je jezelf?

Het oog van de vogel, het vogel-perspectief, het perspectief van de vogel die dat van de mechanische camera ruimteloos overtreft.

Het oog van de vogel heeft geen nood aan batterijen.
Het herlaadt zichzelf niet.
Het heeft daar geen behoefte aan.
Het sterft met de indruk van het laatste licht van het slachthuis op zijn sluitende zieltogende iris.
Dood hoeft niet per sé een vernauwing te zijn maar kan een nieuwe opening inluiden via andere zintuigen dan het oog van de stervende woestijnroos.

Ondertussen gaat het aloude volksvermaak van “vinken vangen” om ze in piepkleine kooien te stoppen verder tussen Vlaamse pot en pint.
Wie deze vorm van vogel-slavernij overleeft, kan “verplicht zingen” in wedstrijden naast de zeekanalen des doods en wie het mooiste kweelt, verdient een prijs voor de eigenaar van de vogel-slaaf.
En U, madam, meneer, vraagt mij waarom ik ¨¨¨%%µµµ.::ççç??£££ !!!
(brul als een kwade aap, dus).

A.   Marti, augustus 2014

PS
Boze lezersbrief in gazet DE PATRIOT van een zekere Frederik Noske:


Jullie beroven ons van de laatste plezierkes die ons resten zoals de vinkenslag. De mens wordt gefolterd door zijn medemens sinds eeuwig. Hij kan dit compenseren door dit te herhalen op de dieren want ten slotte zijn de beesten daarmee begonnen. Een kind rukt de vleugels van een vlinder uit omdat a) het toch maar een stomme rups is en b) de overleving van de levensbedreigende dinosaurus. Elke compensatie voor onze ellende is een weg naar vrede. Oorlog is nodig omdat het de oorlog kan beëindigen. Vogels horen thuis in nauwe gevangeniscellen want verbeelden per definitie de oorlogsmoeheid in plaats van te getuigen de broodnodige oorlogsmoed…

Geen opmerkingen:

Een reactie posten