Zoeken in deze blog

Guido Vermeulen's mail art envelopes are like worlds into themselves and at the same time they are part of the much larger whole.

(a comment by NANCY BELL SCOTT, USA, on the IUOMA network)

Guido's paintings are like finding images in the clouds
(a comment by Kathleen D. Johnson, USA, on IUOMA)

Guido does not paint monsters but spirits and ghosts, full of love, tenderness and compassion
(LIZA LEYLA during a conversation, Belgium)

His ability to express emotions through painting is a beautiful gift. Allowing oneself to feel sadness is the most direct route through grief. His paintings feel peaceful and kind.

(STEPHEN WALKER, USA)


My life is shifting... Your work is intangible, ethereal, cosmically rewarding. i eat it up & savor it like a great sandwich! It made my day!
(Lisa PEREZ, USA, on IUOMA)

Thank you for the TALISMAN painting on the envelope. It is real cool and creepy at the same time. I haven’t seen a piece of abstract capture such as pain and emotion so well since I visited the museum of art in Toledo. Bravo!
(Sarah Jo Pender, USA, from the Indiana Women’s Prison)

I suppose you could characterize Guido's painting style as expressionist. I know he is very interested in dreams as a source for art and poetry, and these particular chapter pages seem like shadowy dream corridors filled with shifting images and scenes. The Michaux quotes work as a counterpoint, Guido's art is taking over when the limits of language have been reached.
(De Villo Sloan, USA, on my tribute pages to Henri Michaux, see LAMUSAR blog)

Guido’s art expressions are always poems and they show us the reality of our real faces and souls (Mariana Serban, Romania)

His titles have both inspired and educated me (Alicia Starr, USA)

maandag 4 augustus 2014

Verhalen uit café De Paardenbloem. 3.UITSTAP TE PARIJS

Verhalen uit café De Paardenbloem
3. Uitstap te Parijs

Verbijt had Marti de oren haast afgezaagd.
-Laat ons samen naar Parijs eens gaan en zoiets bezoeken als de Eiffeltoren, misschien?
Michiel had zich bij deze smeekbede aangesloten. Hij kende een goedkoop hotelleke in het Quatier Latin van even na ’68.
-Bestaat die krocht nog? Had Marti hem plagend gevraagd maar hij kreeg uiteraard geen antwoord.
Afijn, het World Wide Web gaf zoals steeds een oplossing en het 3tal boekte een hotelkamer voor 3, gelegen naast de Champs Elysées voor amper 60 euro de nacht.
Michiel brieste razend dat hij de armste van het stel was (wat eigenlijk niet overeenstemde met de platvloerse realiteit) en dat hij DUS recht had op een korting in zijn aandeel van de kosten, met ander woorden dat de anderen dus meer moesten betalen ten einde zijn aandeel te compenseren want solidariteit was niet enkel een recht maar ook een plicht voor allen, enz…
Een truuk die de anderen ondertussen gewoon geraakt waren en die Michiel ook toepaste op café om te ontsnappen aan het betalen van zijn rondje als het erop aan kwam.
-Hij neemt zijn lidmaatschap van de Nationaalverminkte Socialen echt wel letterlijk, fluisterde Marti in het oor van Verbijt.
-Alle macht aan de Mistletoe! De kunstenaar was in een manische fase van zijn hedendaagse depressie beland en niets of weinig kon hem nog schelen.
-Dus, we…
-Maar ja, met 3 is nog steeds goedkoper dan met 2, zelfs als wij meer betalen dan het zieke 3de lid.
-De ziekte van het 3de been, vatte Marti alles samen. De dichtbundel van zijn collega en vriend Jef Parkiet was hem steeds bijgebleven en hij herhaalde soms hele verzen zomaar uit zijn geheugen geplukt voor de onwillige luisteraars in café Paardenbloem.
-Zullen we Lady Nepjuweel ook uitnodigen? vroeg hij even later.
-1 vrouw en 3 mannen, NO WAY!
Michiel sputterde even tegen want enige perversie in daad en vooral gedachte was hem niet vreemd.
Josie, Joske voor wie haar beter kende, mengde zich zoals steeds ongevraagd en ongewenst begrensd in het gesprek.
-Mannen en vrouwen zijn niet gemaakt om samen te leven of om samen op reis te gaan. Mannen en mannen, dat gaat. Vrouwen met vrouwen ook, alhoewel, dat is al een stuk minder want vrouwen onder mekaar maken meer ruzie dan mannen doen.
Marti zag de woedewolk opstijgen in het gezicht van Anzjel La Bohème, een rijke burgertrut met een luxewoning te Ukkelele en een zogenaamd armoedig kunstenaarsatelier in Schuurbeke, wat haar toeliet zich te profileren in zowel de rijkere als de armere delen van de dorpsstad.
Anzjel en Verbijt lusten mekaar als rauwe lever; de ene was een gans en de andere was een schaap. Michiel kon het best hebben met Anzjel, de ene oplichter begreep de andere een beetje. Voor Anzjel was iedereen die haar niet in het verblindende spotlicht plaatste een vuile macho die haar onrecht aandeed.
Zij schilderde al 30 jaar en vond dat zij daarom recht had op alle egards en exclusieve aandacht. Alle anderen waren walgelijke concurrenten van 2de of 3de allooi, crapuul van de dorpsstraat. Het Internet had alles verziekt en op zijn kop gezet. Iedereen was kunstenaar de dag van vandaag of kon dit alleszins en enigszins pretenderen.
Verbijt ging aanvankelijk mee in dit sublieme drama van de verongelijkte kunstenaar maar Marti had zijn slappe houding gedwarsboomd en op de korrel genomen met een flink pak zout.
-No way, natuurlijk is iedereen kunstenaar! Anzjel, peinsde gij dat ge soms beter zijt dan iemand anders of dat ge meer rechten hebt wegens het afgelegde parcours? Of is het uw afkomst uit de betere kringen die u parten speelt? Moeten we soms allemaal terugkeren naar de cijnskiesrechttijd of zo?
Anzjel was ontploft en de rook cirkelde rond de grote luster van de Paardenbloem.
-Gij stelt van die absurde algemene vragen en geen enkele gaat over mij of over mijn eigen kunst en zielenroerselen. Ik haat dat. Dit is een Xtreme uiting van machisme. Ik heb mijn eigen website en atelier, weet je wat dat betekent? Fulmineerde zij razend.
-Dat stelt helemaal niets voor, madame A.
-Ik ik ik en niet Hik hik hik, boerde oom Pooris in een Bulgaars dialect. Hij had geen geluk met het Bingospel vandaag.
-Zeg Anzjel, is Joske ook een macho en hoe gaat dat dan in het werk? vroeg Verbijt tergend traag.
Josie was een vrouw van 86 die een huwelijk had overleefd van 50 jaar ontrouw en miserie met een Bimlurgse bouwvakker die de Spaanse burgeroorlog was ontvlucht om zijn eigen 1 mansstaat uit te roepen over een vrouw, 3 kinderen en enkele clandestiene abortussen.
Jos was een vrouw des aansziens, een parel van de lokale gemeenschap, die spontaan soep maakte en uitdeelde aan de daklozen; dus hield Anzjel de Verongelijkte wijselijk en ijselijk haar klep dicht. Enkel haar ogen brandden gaatjes in het plafond.
Zegezieleke, een vriendin van Joske, barstte zoals steeds in lachen uit bij ieders verhalen en vertaalde de communicaties en woordenwisselingen in een grappig taaltje voor haar witte poedelhondje. De hond was een echte expert geworden hierdoor in de vreemdste talen. Hij begreep zelfs het Siamees van Josie’s kat.
Anzjel zetelde misnoegd haar weelderige kont op een barkruk en deed haar beklag over al die Egofielen bij FeeRiet die zich in stilte afvroeg wanneer café De Distel weer open ging want Anzjel en co waren afgezakt naar De Paardenbloem wegens de jaarlijkse vakantie van De Distel en FeeRiet besefte dat dit een kwestie was van ongewenste gewenste klandizie van enkele weken “ten hoogste”.
Marti knipoogde speels naar FeeRiet.
-Quand le sucre monte, le ciel se baisse, vulde hij aan.
-Marti, de mislukte, dus gelukte kunstenaar, stamelde Verbijt met dubbele tong.
Anzjel ontplofte opnieuw en imiteerde een 3trapsraket met spijkers in Gaza.


Enkele dagen later gaapte het 3tal dus richting Eiffeltoren te Parijs.
Michiel vond dit een bouwwerk der Sublieme Verlichting, een innovatie van de industriële revolutie en een groots opgezet eerbetoon aan de vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid van de Franslandse Revolutie, enz…
Verbijt had Marti even aangezien. De inwendige zuchten van beiden waren Seinebreed.
-Een onnozele fallus, wierp Marti op.
-Een lelijk, aartslelijk object en een echt vals kunstwerk, vulde Verbijt aan.
-Ja, de mensen kwamen kijken om de lelijkheid van dit kunstwerk te bewonderen, een beetje zoals ze een gedrocht bezochten op een goedkope kermisattractie. De Eiffeltoren was en is het equivalent van de Elephant Man als opzichtig bouwwerk.
-Zeg, zeg, zeg, sputterde Michiel tegen.
-Aldus is het een allegorie van het nutteloze en het geheel overbodige kapitalisme, een stadium in de geschiedenis dat we het best hadden kunnen overslaan als ongewenste horde.
-Maar dat is anti-Merckxsiaans! gilde Michiel uitzinnig.
-Het is vooral anti-kannibaal, mon ami.
Michiel ging dan maar berekend aan de toog hangen van een taverne in de omgeving van het Lelijke Monument want hij kende het 3tarievensysteem in Parijs als geen ander:
op het terras, zeer duur; in het café, duur; aan de toog, iets minder duur.
De bistrot noemde Au Grand Jaures.
Marti merkte bitter op:
-Het is 31 juli 2014 vandaag, 100 jaar na het vermoorden van een eenzame eerzame socialistische pacifist die zich had verzet tegen de waanzin van de zogenaamde grote oorlog die miljoenen de dood indreef ter ere van god, vaderland, koning, keizer, tsaar en president en de kolonies uiteraard.
-Ah ja, mompelde Michiel die probeerde aansluiting te vinden bij zijn beide reisgenoten, qui a tué Jaures?
-Maar neen, Michiel, dat is geweten en de dader kreeg daarenboven gratie, werd unaniem vrijgesproken omdat hij zijn patriottische plicht had vervuld. Zijn moordenaarskopke werd gezegend met heilige kruiskes.
-De vraag is dus: poerkwa on a tué Jaures en poekwa on n’a pas tué, disons Péguy? Ce crétin chrétien et humaniste had zelfs opgeroepen om JJ om zeep te helpen.
Terwijl Michiel zweeg, vroeg een vriendelijke kelner beheersd, nieuwsgierig en oprecht:
-Qui est-ce Jaures? Un Belzje peut-être car je reconnais vos Accents Graves.


GV
Augustus 2014

Pub New Benfica

Geen opmerkingen:

Een reactie posten